جوان آنلاین: سکوت نهاد‌های بشردوستانه و سازمان ملل در برابر جنایت‌های وحشیانه رژیم صهیونیستی که جز ویرانی و جنازه‌های پرتعداد بر جای نمی‌گذارد، صدای دانش‌آموزان را هم درآورد. آنها که باید فکر و ذکرشان درس و مشق باشد، اما حالا، با چشمانی اشک‌بار، کشته شدن همکلاسی‌هایشان را به تماشا نشسته‌اند. کودکانی که به جای تمرین دیکته و ریاضی، حالا در ذهن‌شان واژه‌هایی، چون «شهادت»، «موشک»، «آوار» و «بی‌عدالتی» نقش بسته است.
جنگ ۱۲ روزه تحمیلی به ایران، شهدای بسیاری به‌جا گذاشت، اما شهدای وطن صرفاً نظامیان و دانشمندان نبودند. بسیاری از آنها مردم عادی و حتی دانش‌آموزانی بودند که شاید تصوری از جنگ نداشتند. دانش‌آموزانی که پرونده زندگی‌شان، در عین ناباوری، خیلی زود لابه‌لای تفکرات وحشیانه اسرائیل بسته شد.
تردیدی نیست که جنگ، دوست و دشمن نمی‌شناسد و‌تر و خشک را با هم می‌سوزاند. این داستان تلخی است که مردم دنیا، سالیان سال است به روایت‌های مختلف دیده، نوشته و خوانده‌اند. تکلیف دشمن هم مشخص است؛ کارش، دشمنی است و بس. می‌آید برای تخریب و ویرانی، به هر بهانه‌ای. درست یا غلط هم نمی‌شناسد و تنها به یک چیز می‌اندیشد؛ «هدفی که در سر دارد» انتظار نبرد عادلانه از دشمن، بی‌تردید انتظاری پوچ است. برای او نتیجه کار مهم است، نه تعداد کشته‌های به‌جا مانده، نه جنسیت آنها و نه حتی سن و سال‌شان. شاید به همین دلیل است که در جنگ، زنان و کودکان بیشترین آسیب را می‌بینند.
اما سؤال اینجاست؛ چرا جوامع بین‌المللی، نهاد‌هایی که عنوان‌های بشردوستی را یدک می‌کشند، در قبال این حجم از وحشیگری سکوت می‌کنند؟ سازمان ملل کارش صرفاً دیدن نیست؛ این کار را همه مردم و تک‌تک افراد کره زمین می‌توانند انجام دهند؛ حتی روشندلان، با قلب‌شان! کار این سازمان، بی‌تردید ایستادگی در برابر وحشیگری‌ها و مقابله با کشتار بی‌رویه است.
کودکانی که نه نظامی بودند، نه دانشمند
در جریان ۱۲ روز تجاوز وحشیانه رژیم صهیونیستی به خاک مقدس ایران، دانش‌آموزانی، در خواب یا در بازی، به شهادت رسیدند. کودکان و نوجوانانی که نه دانشمند هسته‌ای بودند و نه نظامی و شاید حتی در آینده، جزو افرادی می‌شدند که برای دنیایی بدون جنگ و کشتار تلاش می‌کردند، اما به واسطه تجاوز رژیمی که جز کشتار نمی‌شناسد، زمانی که رؤیاهایشان را در خواب می‌دیدند، زندگی‌شان به نقطه پایان رسید؛ آن هم خیلی زودتر از حد تصور.
علیرضا کاظمی، وزیر آموزش و پرورش، در واکنش به این فاجعه گفت: «۲۰ دانش‌آموز در جریان تجاوز رژیم صهیونیستی به شهادت رسیدند. از فرهنگیان عزیز هم شهید داشتیم و تعدادی از مدارس نیز آسیب جزئی دیده‌اند.»
فریاد دانش‌آموزان بر سر سازمان ملل
در حالی که نهاد‌های بین‌المللی در برابر کشتار کودکان ایرانی تنها به «ابراز نگرانی» بسنده کرده‌اند، صدای دانش‌آموزان تبریزی از دل آوار خانه‌ها برخاست. صدایی که نه از خشم، بلکه از درد بود؛ نه از سیاست، بلکه از انسانیت. دانش‌آموزان و مربیان طرح‌های تربیتی تبریز، در بیانیه‌ای صریح و مستند، خطاب به سازمان ملل متحد فریاد زدند: «اثبات کنید که ابزار دم‌دست رژیم کودک‌کش صهیونیستی و امریکای جنایتکار نیستید!»
در ابتدای این بیانیه که نه صرفاً یک متن اعتراضی، بلکه سندی حقوقی، اخلاقی و تاریخی است و با زبانی صریح، نهاد‌های بین‌المللی را به چالش می‌کشد، آمده‌است: «بار دیگر دست پلید دشمنان قسم خورده بشریت و ایادی استکبار جهانی از آستین رژیم غاصب صهیونیستی بیرون آمد و با حمله به حریم مقدس نظام مقدس جمهوری اسلامی و شهادت جمعی از دانشمندان عزیز، سرداران رشید و مردم بیگناه میهن‌مان عمق کینه و وحشت خود را از قدرت روزافزون ایران سرافراز نشان داد. در این اقدام بزدلانه و جنون‌آمیز، جمعی از دانش‌آموزان عزیزمان آسمانی شدند تا اوج حقارت و دنائت این رژیم نامشروع، وحشی و سفاک بیش از پیش در انظار جهانیان نمایان گردد.»
بیانیه سپس با استناد به اسناد معتبر بین‌المللی، از جمله قطعنامه ۳۳۱۴ مجمع عمومی سازمان ملل، مواد ۱ و ۲ منشور ملل متحد، و کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو (۱۹۴۹)، تأکید می‌کند که حمله به خاک ایران، نقض آشکار اصول بنیادین حقوق بین‌الملل است: «رژیم اشغالگر صهیونی و امریکای جنایتکار با نقض صریح قطعنامه ۳۳۱۴ مجمع عمومی سازمان ملل متحد، اقدام به تجاوزی آشکار علیه تمامیت ارضی و حاکمیت جمهوری اسلامی ایران در جامعه بین‌الملل نموده و در این راستا تمام مبانی و ارزش‌های بنیادین حقوق بین‌الملل در ممنوعیت توسل به زور در روابط بین‌الملل از جمله مواد ۱ و ۲ منشور ملل متحد را زیر پا گذاشته است.»
خودتان را اثبات کنید
در بخش دیگری از بیانیه، دانش‌آموزان به صراحت خواستار اقدام عملی نهاد‌های بین‌المللی می‌شوند: «ما دانش‌آموزان ایرانی در هر یک از موارد یاد شده در این بیانیه نیز از جامعه بین‌الملل درخواست رسیدگی بلادرنگ و عادلانه و اعزام بازرسان ویژه‌ای را می‌نماییم. اعمال سریع سازوکار‌های نظارتی حقوق بشری مبتنی بر منشور ملل متحد و معاهدات حقوق بشری از جمله مهم‌ترین موارد مورد بحث هستند.»
این بیانیه در پایان، با لحنی قاطع، سازمان ملل، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و دیوان بین‌المللی کیفری را خطاب قرار می‌دهد و می‌نویسد: «ما دانش‌آموزان از شما مسئولان نهاد‌های بین‌المللی می‌خواهیم براساس قوانینی که خودتان وضع نموده‌اید با متجاوزان یعنی امریکا و رژیم غاصب صهیونیستی برخورد کنید تا کارآمدی قوانین خودتان را ببینیم و اثبات کنید که ابزار دم‌دست رژیم کودک‌کش صهیونیستی و امریکای جنایتکار نیستید! شما که خود را مدافعان حقوق بشر می‌خوانید با برخورد با این متجاوزان اثبات کنید که آینده دنیا برای ما، یک دنیای امن و بدون رفتار‌های ظالمانه و متجاوزانه است.»
فردا نوبت کدام کودک است؟
پرواضح است که رژیم صهیونیستی بار دیگر نشان داد هیچ مرزی برای پایبندی به قوانین بین‌المللی نمی‌شناسد. در تجاوز اخیر، اهداف غیرنظامی از جمله خانه‌های مسکونی و دانش‌آموزان مورد هدف قرار گرفتند که طبق کنوانسیون‌های ژنو، نقض اصول تفکیک، تناسب و احتیاط در مخاصمات مسلحانه محسوب می‌شود. بی‌تردید سکوت در برابر این وحشیگری هیچ جای توجیهی ندارد. سازمان‌های بشردوستانه باید مقابل این حجم از جنایت بایستند، چراکه خونخواری این متجاوز جنگ‌طلب تمامی ندارد و هیچ شکی نیست دور باطلی که او در پیش گرفته، فرداروز یقه فرزندان همان‌هایی را بگیرد که امروز در سازمان ملل و نهاد‌های حقوق بشری، مقابل کودک‌کشی سکوت کرده‌اند. مگر آنکه صدای دانش‌آموزان تبریزی و دیگر کودکان جهان، نهاد‌های بین‌المللی را از خواب خرگوشی بیدار کند. مگر آنکه یک‌بار برای همیشه، قدمی در جهت برچیدن بساط این رژیم منحوس کودک‌کش برداشته شود؛ تا خواب کودکان، درست زمانی که رؤیای آینده را می‌بینند، به خوابی ابدی تبدیل نشود.
